Szczaw baby

Marchewka 1 kg
Marchewka stanowi bogate źródło beta-karotenu, który: – obniża poziom cholesterolu we krwi i wspomaga jego usuwanie, – blokuje związki rakotwórcze m.in., z dymu tytoniowego, tym samym chroni palaczy przed rakiem płuc, – korzystnie wpływa na układ odpornościowy, – jest silnym antyoksydantem, – zapobiega nowotworom oraz chorobom serca, – zapewnia skórze ładny odcień, – chroni wzrok. 90% marchewki to woda, 7% to składniki odżywcze, w tym węglowodany, białka, tłuszcze, celuloza. Pozostałe 3% stanowią składniki mineralne (potas, sód, wapń, fosfor, siarka, magnez, żelazo, mangan, miedź, cynk, kobalt), witaminy (A, B1, B2, B6, C, E, H, K, PP), kwas foliowy, inozytol, a także związki siarkowe, kumaryny, alkaloidy i pektyny. Na tym jednak nie koniec zalet smacznej marchewki. Pomarańczowe warzywo ma właściwości lecznicze, w związku z czym bywa pomocne przy rozmaitych dolegliwościach, m.in. przy wzdęciach, biegunkach dziecięcych, nerwicy żołądkowa, zaburzeniach przemiany materii, trądziku, zwężeniu naczyń wieńcowych, miażdżycy, reumatyzmie, obniżonej ostrości widzenia, a także przy usuwaniu schorzeń żołądkowych i jelitowych — wspomaga wytwarzanie kwasu octowego i mlekowego. Spożywanie soku z marchwi zalecane jest przy zachrypnięciach, astmie i bronchicie. Z kolei na przeziębienie pomocny bywa sok przygotowany z dodatkiem miodu i mleka. Nadmiar marchwi w diecie nie ma negatywnego wpływu na nasz organizm.

Kalafior
Kalafior pochodzi z Cypru, dlatego początkowo nazywano go kapustą cypryjską. Znany był już w starożytnym Rzymie i Grecji, skąd rozprzestrzenił się do innych krajów. W Polsce pojawił się rzekomo na przełomie XVI wieku za sprawą królowej Bony. Mit o królowej, która nauczyła Polaków jeść włoszczyznę, jest jedynie mitem. Zanim Bona zawitała w Polsce, w Krakowie mieszkało już kilkuset Włochów, którzy z pewnością zdążyli się wcześniej podzielić tajnikami ojczystej kuchni. Zresztą rachunki dworu królewskiego zdradzają, że sałatę, kalafior i kapustę kosztował już wcześniej sam Jagiełło. Kalafior zawiera długą listę składników, które wspierają dobrostan naszych organizmów. Skrywa znaczne zapasy błonnika pokarmowego, potasu, wapnia, magnezu, a także żelaza, cynku, miedzi, jodu i fluoru. Ponadto posiada witaminy z grupy B oraz niewielką ilość beta-karotenu. Jeśli nie domyślacie się, co nadaje kalafiorowi tak charakterystyczny zapach, to zaraz rozwiejemy tę tajemnicę. Otóż zawiera on siarkę, co wyjaśnia, dlaczego podczas gotowania warzywa zmuszeni jesteśmy do wietrzenia kuchni. Kalafior jest warzywem o niskiej wartości energetycznej, przez co bardzo dobrze wkomponowuje się w diety redukcyjne. dzięki delikatnemu smakowi z kalafiora można wyczarować prawdziwe arcydzieła, np.: zupa z białych warzyw (kalafior, korzeń pietruszki, seler) zabielone mlekiem z dodatkiem zielonego Pesto, majonez wegański na bazie rozgotowanego kalafiora z dodatkiem soli wulkanicznej (inaczej zwanej soli czarnej), kalafior zapiekany w całości z dodatkiem orientalnych przypraw np. garam masala, kalafior gotowany tradycyjnie z zasmażką z otrąb owsianych. Kalafior surowy nadaje się idealnie do jedzenia, zawiera dużo witamin i cennych składników odżywczych. Może być stosowany w surowej postaci do wzbogacenia sałatek, ale również jako zdrowa, niskokaloryczna i sycąca przekąska pomiędzy posiłkami. Jeżeli kalafior i brokuły gotuje się długo, wszystko to, co jest cenne, znika. Stracimy substancję, która działa przeciwnowotworowo, natomiast reszta składników odżywczych zostanie w wodzie, która nadawać się będzie już tylko do wylania. Najlepszy sposób przygotowania kalafiora i brokułów? Najprościej odciąć je i oddzielić od niejdalnej części. Następnie moczyć przez 2 lub 3 minuty w zimnej wodzie, która powinna być zakwaszona sokiem z cytryny. Wtedy gotowanie kalafiora będzie znacznie krótsze. Kalafior to warzywo, które niszczy komórki odpowiedzialne za proces starzenia się. Oznacza to, że są swoistego rodzaju eliksirem młodości. Kalafior zawiera poza tym wiele minerałów, takich, jak: fosfor, cynk, magnez, żelazo, potas, wapń.

Czosnek

Fasolka szparagowa żółta 0,5 kg
Organiczna, sadzona z nasion certyfikowanych DEMETER, niemodyfikowanych, z długim restrykcyjnie kontrolowanym rodowodem. Nasz certyfikat PL-EKO-07-13201

Fasolka Mamut 0,5 kg

Seler korzeń z nacią
Seler ma właściwości, które pozytywnie wpływają na zdrowie. W leczeniu mogą być wykorzystane zarówno korzenie, jak i liście selera. Jest on również stosowany w dietach odchudzających. Z powodzeniem sprawdza się jako składnik różnego rodzaju sałatek. Korzeń selera zawiera olejek eteryczny. W korzeniu znajdują się witaminy - niewielka ilość witaminy C, B, PP, a także sole mineralne potasu, wapnia, fosforu. Liście selera zawierają prawie 100 razy więcej witaminy C niż korzenie, zawierają również prowitaminę A.Związki zawarte w selerze zwiększają wytwarzanie i wydalanie moczu. W związku z tym jest on szczególnie polecany osobom, które cierpią na zakażenie dróg moczowych i kamicę moczową, a także osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Olejek eteryczny zawarty w selerze pobudza pracę przewodu pokarmowego, poprawia apetyt i ułatwia trawienie. Seler zawiera również związki o właściwościach przeciwskurczowych, może być stosowany w przypadku bolesnego miesiączkowania. Amerykanie i Japończycy, którzy mają wręcz obsesję na punkcie żywienia i leczenia selerem, doszukali się w nim aż 86 cennych składników. Wymienię tylko najważniejsze. Obie odmiany selera zawierają witaminę A, E, C (naciowy ma jej więcej) oraz naturalną witaminę B kompleks, łącznie z kwasem foliowym i witaminą PP. Warzywo to ma ponadto dwa razy więcej witaminy C niż cytrusy. Seler ma najwięcej fosforu wśród warzyw korzeniowych, a także sporo innych składników mineralnych, takich jak wapń, potas i cynk, a dodatkowo nieco magnezu i żelaza. Seler działa uspokajająco i przeciwdepresyjne. Medycyna ludowa od wieków przypisywała selerowi działanie antystresowe. Dieta selerowa oczyszcza organizm z toksyn zawartych m.in. w pożywieniu. Medycyna ludowa przypisuje selerowi działanie przeciwzapalne. Zaleca się przykładanie startego korzenia na zaczerwienione oraz łzawiące oczy. Seler działa przeciwbólowo. Picie wywaru z gotowanej bulwy selera łagodzi bóle artretyczne. Również przy dnie moczanowej jedzenie selera w każdej postaci oraz picie soku i esencjonalnego wywaru może przynieść ulgę obolałym stawom. Przyspiesza przemianę materii, usuwając jednocześnie szkodliwe produkty uboczne tego procesu (np. kwas moczowy, który nie wydalony zamienia się w kryształki odkładające się w stawach i powodujące skazę moczanową oraz silne bóle).

Por zimowy
Por jest nadal nie do końca zbadanym warzywem - w przeciwieństwie do jego słynnych krewnych – cebuli i czosnku. Biorąc jednak pod uwagę znaczną ilość polifenoli zawartych w tym warzywie, przypuszcza się, że jest on w stanie redukować problemy związane ze stresem oksydacyjnym, prowadzące do miażdżycy, cukrzycy, otyłości, reumatyzmu czy alergii. Por wcale nie jest gorszy od cebuli, a jego wartość odżywczą doceniał niegdyś nawet cesarz rzymski. Początkowo spożywano go jako przystawkę albo zagęstnik do zup, jednak, z czasem, za sprawą cesarza Nerona, który zajadał się porami, zaczęto podawać to warzywo w formie ugotowanej - z dodatkiem oliwy z oliwek. W międzyczasie zainteresowano się leczniczymi właściwościami pora i stosowano go przy ukąszeniach owadów, gruźlicy, a nawet krwotokach. Roślina trafiła do Polski w średniowieczu i była uważana za pokarm dla biednych, z racji tego, że była niedroga i powszechnie dostępna. Szlachetne właściwości smakowe pora zaczęto dostrzegać dopiero dzięki słynnym włoskim kucharzom, którzy namiętnie dodawali pora do wielu potraw. Smak białej części jest bardziej delikatny, natomiast partia zielona rośliny nadaje się dla amatorów ostrzejszych przypraw. Jest źródłem soli mineralnych takich, jak - cynk, żelazo, wapń, fosfor, miedź, potas, sód, mangan, magnez oraz witamin - witamina A (karoten), witamin z grupy B (B1, B2, B3 i B6), kwasu foliowego, witamina C, E i K. Oprócz tego, można w nim znaleźć wiele antyoksydantów, takich, jak np. luteina i zeaksantyna, kwas nikotynowy, białko roślinne, a także tłuszcze, węglowodany, błonnik, cukry, olejek sulfidowy i związki siarkowe, które wykazują właściwości bakteriobójcze. Pory posiadają znaczące ilości flawonidu o nazwie kemferol, który, jak udowodniono naukowo, chroni naczynia krwionośne przed uszkodzeniami.W porze znajduje się również wysokie stężenie kwasu foliowego, który występuje w nim w jednej ze swoich form bioaktywnych (5 – metylotetrahydrofolianowej) i obecny jest w każdej części rośliny. Jak wiadomo, kwas foliowy odgrywa kluczową rolę w prawidłowym działaniu układu sercowo-naczyniowego, Francuska zupa Vichyssoise (porowo-ziemniaczana). Składniki (porcja dla 2 osób): 20 g masła 2 duże pory połówka cebuli 180 g ziemniaków 400 ml bulionu warzywnego 1 łyżeczka oliwy z oliwek szczypiorek Przygotowanie: Pory czyścimy z zewnętrznych twardych liści, pozostawiając jedynie białą oraz jasno zieloną partię warzywa. Następnie dokładnie płuczemy je pod bieżącą wodą i kroimy w plasterki. Cebulę i ziemniaki obieramy i siekamy w kostkę. W dużym garnku topimy masło, po czym dorzucamy pory, ziemniaki i cebulę. Podgrzewamy na średnim ogniu przez max. 3 minuty, od czasu do czasu mieszając, aż warzywa zmiękną. Następnie zwiększamy ogień i wlewamy bulion. Po doprowadzeniu mieszanki do wrzenia, zmniejszamy ogień, przykrywamy naczynie i gotujemy warzywa do miękkości przez max. 15 minut. Do smaku można dodać soli himalajskiej i oliwy z oliwek, a następnie zmiksować całość do otrzymania puszystej konsystencji kremu. Potrawę podajemy lekko podgrzaną, z dodatkiem szczypiorku. Smacznego!

Papryka zielona 0,5 kg
Papryka zielona obfituje w kwas foliowy (jeden strąk pokrywa ok. 25 proc. dziennego zapotrzebowania na tę witaminę), zatem polecana jest głównie kobietom planującym dziecko i ciężarnym (ze względu na wpływ kwasu foliowego na rozwój cewy nerwowej u płodu), ale także wszystkim tym, którym zależy na dobrym nastroju oraz poprawie parametrów krwi (wpływa bowiem pozytywnie na układ nerwowy i działa krwiotwórczo). Papryka zielona, podobnie jak pomidory, jest także dobrym źródłem witamy E, zwanej witaminą młodości i seksapilu. Papryka zielona posiada najmniejszą ilość kalorii (15kcal/100g), więc polecana jest ludziom szczególnie dbającym o sylwetkę, ale także przyszłym mamom, gdyż zawiera kwas foliowy i witaminę młodości (E).

Papryka czerwona 1 szt.
Papryka zawiera wiele witamin (wartości będą różniły się dla poszczególnych odmian tego warzywa) – A, C, E, witamin z grupy B, związków mineralnych takich jak potas, magnez, żelazo czy wapń. Czerwona papryka jest bogata w karotenoidy, a w szczególności likopen (ten sam, który występuje w arbuzach i pomidorach). Zawiera również ogromne ilości flawonoidów, które wykazują działanie przeciwnowotworowe. Regularne spożywanie papryki wzmacnia układ immunologiczny (działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne), łagodzi bóle głowy, poprawia pamięć i koncentrację, a co ciekawe pozytywnie wpływa na libido. Niezależnie od odmiany papryka zawiera niewiele kalorii – w 100 g czerwonej papryki znajdziemy zaledwie 32 kcal, a także dużo błonnika. Papryka jest warzywem, które można wykorzystywać w kuchni na wiele sposobów. Należy jednak zdawać sobie sprawę, że jej intensywny smak dominuje niemal każdą potrawę. Paprykę można spożywać na surowo, dodawać do sałatek, sosów, zup, zapiekanek, farszów. Z zależności od odmiany można ją suszyć, piec lub marynować. • Papryka jest warzywem, które można spotkać praktycznie w każdej kuchni na świecie. Z węgierskich papryk w latach 30. ubiegłego wieku Albertowi Szent-Gyorgyiowi udało się wyizolować krystaliczny kwas ascorbinowy, czyli witaminę C, za co otrzymał nagrodę Nobla. Papryka jest znakomitym źródłem witaminy C - już w 100 g czerwonego warzywa jest jej więcej, niż potrzeba osobie dorosłej

Pomidor malinowy
Pomidor Warto jeść pomidory, bo zawierają likopen. To organiczny związek chemiczny o działaniu przeciwutleniającym. Najwięcej likopenu mają pomarańczowe i czerwone warzywa, a pomidory są jego głównym źródłem. Za właściwości lecznicze pomidorów odpowiada ich naturalny czerwony barwnik, czyli likopen, który jest najsilniejszym antyutleniaczem z grupy karetonoidów. Co ciekawe, nie ginie on w obróbce cieplnej, w miarę upływu czasu. W przetworach jest go nawet 2-3 razy więcej niż w świeżych pomidorach. Jako przeciwutleniacz likopen opóźnia procesy starzenia, ponieważ neutralizuje wolne rodniki. Właściwości antymiażdżycowe pomidory zawdzięczają zawartemu w nich kwasowi, który w komórkach wątroby nasila procesy utleniania kwasów tłuszczowych i hamuje gromadzenie się w nich trójglicerydów. Poziom cholesterolu obniżają też zawarte w pomidorach pektyny. Korzystnie dla serca działa również likopen. Mężczyźni regularnie jedzący pomidory są o 34 proc. mniej narażeni na rozwój raka prostaty. Są również badania dowodzące, że likopen zmniejsza ryzyko raka szyjki macicy. Przez działanie moczopędne pomidory obniżają ciśnienie krwi, ponieważ są wyjątkowo bogate w potas (237 mg w 100 g). Duża zawartość potasu korzystnie wpływa również na pracę serca. Dzięki dużej zawartości witaminy C ważący 180 g pomidor pokrywa ponad połowę dziennego zapotrzebowania organizmu na tę witaminę. Pomidory regulują pracę układu pokarmowego dzięki błonnikowi. Jest on również w pestkach, których nie należy usuwać. Pomidory są pomocne w walce z nadwagą. 100 g pomidorów to tylko 18 kcal. Jeden średni pomidor waży ok. 180 g, czyli ma ok. 32 kcal (kilokalorii). Pomidory należą do warzyw bogatych w wodę (94 proc.), dlatego doskonale gaszą pragnienie. Pomidory korzystnie wpływają na układ nerwowy ze względu na zawartość bromu. Witamina C wzmacnia naczynia krwionośne i wpływa na lepsze dotlenienie, witaminy A i E nawilżają skórę i działają przeciwzmarszczkowo. Kosmetyki zawierające wyciągi z pomidorów rozjaśniają przebarwienia i łagodzą zmiany trądzikowe. Likopen neutralizuje szkodliwe procesy wywołane przez promieniowanie ultrafioletowe. Regularne jedzenie pomidorów zapewnia naturalną ochronę przeciwsłoneczną.

Pomidor podłużny 1 kg

Mizuna
Mizuna czyli kapusta japońska ma wyraźny, musztardowy posmak. Idealnie nadaje się do spożywania na surowo. Może też być duszona jak szpinak, łączona z czosnkiem lub smażona krótko na maśle. Można ją przygotować jak fasolkę szparagową gotując w lekko osolonej wodzie. W tradycyjnej kuchni japońskiej i chińskiej mizuna pojawia się w potrawach przygotowanych w woku. Organiczna, sadzona z nasion certyfikowanych DEMETER, niemodyfikowanych, z długim restrykcyjnie kontrolowanym rodowodem. Nasz certyfikat PL-EKO-07-13201

Ogórki
Na polskie stoły ogórki trafiły dopiero w XIII w. Jedne źródła podają, że polscy kupcy sprowadzili je do kraju dzięki bliskim kontaktom handlowym z krajami orientu, w innych z kolei możemy przeczytać, że przyjechały do nas z Prus w towarzystwie rzodkiewki, chrzanu i kilku innych warzyw. Przez wieki ogórek uznawany był za pokarm ubogich – stąd też pochodzi nazwa popularnej potrawy z ogórków, mizerii, która przez długi czas gościła na talerzach biednych chłopów. Na dworskich stołach ogórki pojawiły się dopiero pod koniec XVI w. i od tego czasu zaczęła się ich wielka kulinarna kariera. W jego soczystym miąższu znajdziemy witaminy A, C, E, K, witaminy z grupy B, kwas foliowy, a także szereg minerałów: żelazo, magnez, wapń, fosfor, potas, sód i cynk. Często mówi się, że ogórek to kapryśne warzywo, które najlepiej spożywać samodzielnie. Szczególnie głośno było swego czasu o "konflikcie" ogórka z pomidorem, a także o "kolizjach" z innymi warzywami bogatymi w witaminę C. Złą sławę przypisywano zawartej w miąższu ogórka askorbinazie – substancji, która niszczy witaminę C w pożywieniu. Jak jest w rzeczywistości? Ogórek, tak jak większość warzyw z rodziny dyniowatych, faktycznie zawiera enzym askorbinowy, jednak jego właściwości dają o sobie znać dopiero po wielu godzinach. Oznacza to, że aby doszło do unicestwienia cennej witaminy C, pomidor i ogórek musiałyby leżeć w sałatce przez długi czas. Jeżeli jednak chcemy mieć pewność, że askorbinaza nie zniszczy składników odżywczych w naszym posiłku, możemy skropić talerz odrobiną soku z cytryny lub dodać do potrawy kiszonego ogórka. Ich kwaśne pH skutecznie neutralizuje działanie enzymu askorbinowego, dzięki czemu substancja nie będzie już "zagrażać" żadnej witaminie. Ogórki przechowywane w lodówce zachowają świeżość i dobry smak nawet ok. tygodnia. Są one wrażliwe na etylen, dlatego nie trzymaj ich w pobliżu jabłek, bananów czy gruszek. W Indiach ogórek jest uważany za ważną roślinę leczniczą, gdyż spowalnia procesy starzenia i leczy choroby skóry np. oparzenia słoneczne. Ogórki nawadniają organizm, a woda jest eliksirem życia. Dorośli powinni jej pić średnio 2 litry dziennie. Ilość wody dostępnej w organizmie wzrasta, kiedy jemy duże ilości owoców i warzyw. Woda z ogórków jest napojem orzeźwiającym i wspomaga detoksykację organizmu. A żeby nie być gołosłowną, to podaję przepis na prostą wodę ogórkową ???? Woda Ogórkowa – Przepis Składniki 1 litr wody 1/2 ogórka 1/2 cytryny pół łyżeczki świeżo startego imbiru kilka liści mięty Wykonanie Ogórka i cytrynę kroimy w cienkie plasterki. Wodę należy nalać do dzbanka i dodać pokrojone składniki, do tego dodajemy liście mięty oraz imbir. Dzbanek wstawiamy na noc do lodówki. Gotowe ???? Z ogórków można stworzyć też pyszne koktajle. Jeśli masz wzdęcia po surowych ogórkach to możesz je blanszować przez kilka minut najpierw. Przyczyną niestrawności może być błonnik pokarmowy i lektyny, czyli białka roślinne wiążące cukier. Te 2 składniki są obecne w pestkach ogórka i w skórce. Dlatego obrany łatwiej się trawi. Innym skutecznym sposobem jest doprawienie go kominkiem lub koperkiem. Corocznie zbiera się na świecie 80 milionów ton ogórków. Największym producentem są Chiny, a w Europie – Hiszpania i Polska.

Ziemniaki czerwone

Ziemniaki